روزانه نویسی های جوجه پزشکِ خوابگاهی

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

یک‌جایی خسته میشوی از همه چیز و همه کس..

 بودنشان در عین نبودشان آزارت میدهد.یا باید باشند تمام و کمال،یا هیچ نشانی ازشان نباشد.
یک جایی تصمیم میگیری فرار کنی از گذشته و آدم هایش.هرقدر سخت،هرقدر دردناک..
بغض میکنی ولی یک جایی مجبوری نقطه بگذاری تا نمک نریزد روی زخمت..

و به اینحا که میرسی یکهو آدرس وبلاگت رو عوض میکنی.آدرسی رو که شش هفت سال با آن نوشتی را عوض میکنی...و پاره های دلت را جا میگذاری در همان گذشته ها و میگویی خدایا...
هرچه بادا باد فقط،هوایم را داشته باش که این باد کلاهم را نبرد..

ب ب:خسته شدم هر چی نوشتم یکی پیدا شد به خودش نسبت داد:/